Amatör Yazarlar

Araca yaklaştıklarında hemen bir kişi kapıyı açıp, Bora ile Müge'yi ön koltuklara oturttu, direksiyonun başına Bora geçmişti. Hiç beklemeden yola koyuldular. Eskort eşliğinde hızlı bir şekilde söz konusu otele doğru ilerliyorlardı. "Bundan sonra ne olacak?" dedi Bora. Cevap vermedi Müge.Belki de veremedi, kendisi de bilmiyordu bu karanlık günlerinin ne zaman biteceğini. "Sen yanımdasın ya yeter" dedi Müge.Kısa bir sessizlikten sonra, "Bahsettiğin otele geldik" dedi Bora. Ardından arabayı kenara çekip beklemeye koyuldular.Kısa bir süre sonra Tahsin'den telefon geldi.Telefonun sesi arabanın hemen ön gözündeki torpidodan geliyordu.

Umarım gönlünüzce eserler ortaya çıkar arkadaşlar :) Severek okuruz kitabınızı.sonuçta artık ortak eserimiz var sayılır :)Ben de yazmaya çalışıyorum iki yıl önce yazdığım bir hikayenin bile hala üzerinde çalışıyorum :)

:D Şimdi yazmayı düşündüğüm roman için bir buçuk senedir hazırlık yapıyorum ve daha uzun yıllar da araştırma yapacakmışım gibi görünüyor :)

Umarım en kısa sürede tamamlarsın :) konusuna göre ve tabi ki senin birikimine göre süre değişir :) Ama romanını okumak için çok beklemeyeceğimizi düşünüyorum buradaki yazılarından :)

bir süredir yazacak bir şeyler arıyorum ama hakkını veremeyeceğim sırlar var şu an için, Defne biraz daha devam etmeni rica ediyorum :)

Sınav senemde olduğum için vakit ayıramıyorum pek, üzgünüm :)


Müge ayağındaki çamuru temizlerken içinde bulunduğu şoku hala atlatamamıştı. "Yerin altında, gerçek bir tünel..." İnanamıyormuş gibi başını salladı ve diğer ayakkabısını temizlemeye koyuldu. "Ve bu oda? Bunları ne zaman yaptın? Bu tüneli nasıl kazdın? BAM'ın bundan haberi var mı?"
Bora akvaryumdaki ölü balıklara bakarak "Ne zamandır boş?" diye yeni bir soru ekledi. "Bu arada hala isminizi bilmiyorum."
"Bana Nazenin de. Başka sıfatlara ihtiyacımız yok." Müge tek kaşını kaldırdı, Bora yutkundu. "Bu tünel ve oda, ben çalışmaya başladığımdan beri vardı. Ama bunu yalnızca Tahsin ve ben biliyorduk."
Müge daha fazla açıklama bekledi ama isteği gerçekleşmedi. Gri kapıdan çıktıktan sonra daldıkları çamurlu ormanı ve ormanın sonundaki gizli girişi düşündü. O girişe gireli ne kadar olmuştu? Bir saat mi? İki mi? Uzun bir tüneldi ve bacakları ona isyan etmişti ama bunlar umurunda olmamıştı. Anneannesinin bir deha olduğunu düşünmüştü. Ya da bir deli... Her neyse işte.
Etrafına bakındı. Bulundukları yer küçük bir odaydı. Penceresi yoktu ve meşe, oymalı kapı, zeminden otuz santim kadar yüksekteydi. Odanın içerisine, kapının karşısına, duvara paralel şekilde, eski, demir bir yatak konulmuştu. Yatağın beyaz örtüleri tozdan ve küften rengini kaybetmiş, neredeyse griye dönmüştü. Hemen yanında eski, çekmecesiz bir masa vardı. Yatağın ayak ucunda çıktıkları küçük tünel deliği bulunuyordu. Odanın içine birkaç sandalye dağıtılmış, sandalyelerin kumaşları sık kullanılmaktan yıpranmıştı. Odadaki tek yeni şey, kapının yanına, bir sehpanın üzerine bırakılan akvaryum olmalıydı. Onun da suyu kirlenmiş, balıkları açlıktan ölmüş, geriye leş ve küf kokusu bırakmıştı. Müge odanın ne kadar havasız olduğunu fark edince yüzünü buruşturdu. Gri duvarlar üzerine geliyordu sanki.
"BAM'ın açılımı ne?"
Bora, kocaman açtığı gözlerle ona bakıyordu. Müge içinden, onu bu işe hiç bulaştırmamış olmayı diledi. Ya da evlilik teklifini kabul etmeyi... "Kelime oyunu arama." İstemeden omuz silkti. "Bilimsel Araştırmalar Merkezi."
Bora bu kadar kolay bir şeyi bilememenin verdiği utançla başını önüne eğdi. Bir erkeğe göre daima kolay utanırdı. "Anladım." Dönüp Nazenin'e baktı. "Ne yapıyorsun?"
Nazenin yatağın altına uzattığı başını geri çekti. "Buralarda silah olmalıydı." Umutsuzca ofladı. "Ama şimdi yok."
"Eğer silahlar yoksa bunun tek bir açıklaması var." Müge kollarını birbirine doladı. "Tahsin buraya uğramış."
"Nazenin'in yaşadığını biliyor mu?" Bora kaşlarını çatmıştı. "Üstelik burada bir silah bulsak bile muhtemelen kullanılamayacak kadar eskidir."
"Bu adam hiçbir şey bilmiyor. Yanımızda bir çocuk taşıyoruz."
"Anneanne!"
"Yalan mı?"
"Bize lazım olacağını sen söyledin."
"Büyük ihtimalle lazım olamadan ölecek." Müge'nin çalan telefonunu duyunca bir an sustu. Kız telefonu çıkartamadan "O şeyi buraya kadar getirdin mi?" diye sordu. Sesinden ölümcül öfkesi okunuyordu.
Müge işte o zaman anladı. Tahsin'in onları bulması ne kadar zamanını alırdı ki? Telefon ekranına bakınca aptallığı yüzünden kendine bir kez daha kızdı. Bunca yıldır hiçbir şey öğrenememişti. Hem de hiç...
Yavaşça telefonu açtı. Tahsin konuşmasını beklemeden "Seni affediyorum." dedi. "Düşüncen çok hoştu ama kız bir bok yığını çıktı, değil mi? Hemen girdiğiniz tünelden geri dönün. Ormanda sizi bekliyorum. Yanındaki adam da polis tarafından 'çocuk kaçırma' suçuyla aranıyor. Bir de," Durdu ve gülümsedi. "Nazenin'e onu özlediğimi söyle." Ve telefonu kapattı.


:)

uzun zamandır kimse yazmıyor :) güzel gidiyorduk.

Bilakis, ben çok bekleyeceğimizi düşünüyorum :) Elimden geldiğince kusursuz ve başarılı olmasını istiyorum :) Eğer beni iyi olduğu konusunda tatmin etmezse kitap, ya çöpe gider ya da yeni baştan yazılır :D

İnşallah :) İnsanlar için iyi ve doyurucu bir sonuç verecekse bu meyveyi size sunmayı çok isterim :)

Umarım Asau :)