Gün Eksilmesin Penceremden

Cahit Sıtkı Tarancı'yı şair kimliğiyle tanırız, ama bu öykücülüğünün yeterli olmadığı anlamına gelmez.Hatta iddia edilebilirdi ki; öykücü kimliğiyle bilinseydi belki şair kimliğini unutacaktık.Ama asla unutulmayacak şey C.S.T.'nın önde gelen edebiyatçılarımızdan olduğudur.Dikkat edin ''edebiyatçılarımızdandır'' dedim. Çünkü herkes yazar olabilir, ama herkes edebiyat insanı olamaz.Bu edebiyat insanını öykülerinde daha derin tanıma fırsatı buluyoruz; dili naif bir şekilde kullanıp , bunu hayal gücüyle harmanlıyor.Her karakteri ayrı ayrı keşfe çıkıp onların dünyasında geziniyorsunuz.Onların dünyası C.S.T.'nın dünyasını eleveriyor.Örneğin hep bir güzellik ve çirkinlik temasını vurguluyor öykülerinde.Acaba C.S.T. kendini yakışıklı saymayan ya da çok yakışıklı gören biri miydi? Sonra öykülerinde ölüm temasına da kaç kez ayak basıldığını görüyoruz.Hep genç yaşta, beklenmedik bir andan ölen insanlar. Kimbilir Tarancı ölümü, genç yaşta ölümü çokça düşünmüş, kendinin de çok uzun bir hayat sürmeyeceğini sezmiş olabilir.''Yaş otuz beş, yolun yarısı eder, dante gibi ortasındayız ömrün...'' sevgili Tarancı acaba buna inanmak istediği için mi bu şiiri yazmıştı sizce?