Gecenin Sonuna Yolculuk

Öncelikle Yiğit Bener’i çevirisinden ötürü tebrik etmek gerek ki bu kadar hak edilmiş bir ödül azdır sanıyorum. Yazım diliyle edebiyat tarihini değiştirmiş bir eserin argosunu ve kelime oyunlarını akışı bozmadan, kültür farkına rağmen anlaşılabilir şekilde çevirmek gerçekten büyük ustalık.

Günlük sokak dili ve yoğun argo kullanımıyla hem yazım dilinde hem de tam bir tutunamayan örneği olan anti-kahramanıyla edebiyat tarihinde çığır açmış bir eser. Öyle ki yeraltı edebiyatı türünü bu kitaba borçluyuz. Yarı otobiyografik olmasının da etkisiyle bu uzun yolculuğun süslemeden uzak yalın gerçekçiliği insanı çarpıyor. Kitapta kendi döneminde ortalığı karıştırmasını haklı çıkartacak kadar yoğun bir manifesto var. Kendi ulusundan tüm dünyaya kadar, savaştan siyasi yönetimlere kadar, hatta fakirinden zenginine kadar eleştirilmedik hiçbir şey yok gibi. Üstelik Céline, bu müthiş tespitler ve eleştiri sağanağını hiç sakınmadığı şenlikli diliyle yapıyor. Aslında hem akıcı hem zor bir kitap. Öyle isabetli gözlemler ve haklı tespitler var ki Bardamu karakterinin aforizmalarından ayrı bir kitap çıkar.
“Sonuçta savaş dediğiniz şey, anlamadığınız ne varsa odur” S.27
“En uzağa giden kişi tek başına yolculuk edendir.” S.248