Gabriel'in Cehennemi (Gabriel's Inferno #1)

Harika ve içe işleyen bir aşk kitabıydı. Hem de tüm yazım yanlışları ve çevimenin kitabı mahvetmeye çalışma çabalarına rağmen...
Gelelim bu sorunların bile mahvetmeyi başaramadığı o kitaba... Reklam amaçlı olsa bile Fifty Shades serisiyle karşılaştırılması beni üzdü. Bu kitaptaki o aşkın yanında Fifty Shades'teki sadece tensel bir ilişki kalıyor, üzgünüm... Ki bu kitapta karakterlerimiz sadece bir ilişki yaşıyor, o da kitabın sonunda... Ortak yön ararsak sadece uysal ve saf kızımız; zengin, yakışıklı, kibirli ama geçmişinden büyük bir yara taşıyan oğlumuz. Tek ortak nokta sanırım bu, ve bu ortaklığa uyan onlarca kitap sayılabilir...

Gabriel'e kitap başında çok kızdım. Tam bir ZÜPPEydi çünkü. Marka merakı olan, sürekli kendini öven, ki bunu karşıdakini yerin dibine sokarak yapan bir züppe hem de. Ama olaylar çözüldükçe, Gabriel'in aslında nasıl bir 'Cehennem'de yaşadığını anlıyorsunuz... Birbirlerini eskiden tanıma olayları da kitabın duygu yükünü ve romantizmini arttıran harika bir ayrıntı. Ve Julia... Saf görünen kızımız da aslında Gabriel'den aşağı kalır bir cehennemden çıkmış değil.

Gabriel geçmişten beri kendisini sürgün ettiği cehennemde Julia'nın yardımıyla bağışlanma arayacak. Julia ise o gerizekalı Simon'la yaşadıklarına rağmen gerçek aşkı yeniden bulacak ve kendini sevmeyi yeniden öğrenecek. Geçmişin hayaletleri ve şeytanlarıyla yüzleşemeden bir araya gelemeyecekler...

Julia'nın dua ettiği enteresan tanrılar da gülümseten kısımlardandı. Örnek: "Ah, köpeklerin yaşayamayacağı pahalı dairelerin tanrıları, ne olur, beni rahat bıraksın..."

Kitaptaki Dante&Beatrice aşkına atıf ise kitabın edebi değerini arttıran bir özellik, benim de keyif aldığım bir yandı. Ah, Gabriel'in o sözü: 'Yarın cennetten kovuluyorum, Beatrice. Tek umudumuz, daha sonra senin beni bulman. Beni cehennemde ara.'

Son sözüm: Her şeye rağmen yine de tavsiye edilir, hem de nasıl...