Uzun zamandır böyle güzel bir kitap okumamıştım. Uçurtma avcısından sonra beni alıp götüren, elimden bırakmak istemeyeceğim nadir kitaplardan oldu. Anlatımı çok güzel, duygu yoğunluğu çok fazla olan bir kitap. Hakikaten ölmeden önce okunması gereken kitaplardan biri. Okumak için bu kadar geç kaldığıma ve Sebahattin Ali'yi böyle geç keşfettiğime üzüldüm doğrusu.

Afgan yazar müthiş anlatımıyla insanı kitabın içine çekiyor. Üç kitabı da birbirinden güzel. Gerek olay örgüleri, gerek dil, betimlemeler. Mutlaka okunması gereken kitap listelerine girmeli tüm kitapları.

Çok uzun zamandır bu kadar kötü bir kitap okumamıştım. Nasıl ödül filan almış anlamadım. Kitapları pek yarım bırakmayı sevmediğim için ısrarla bitirmeye zorladım kendimi. Kitapta ne bir olay örgüsü var, ne düzgün bir anlatım var. Sürekli, sayfalarca birbirini tekrarlayan basit, aynı cümleler. Sayfalarca okuyorsunuz ama ne bir olay yaşanıyor ilerliyor, ne bir duygu,his, ne bir betimleme. Sıfır... Hiç bir şey yok. Bomboş amaçsız bir kitap. Ancak bu kadar kötü, basit bir anlatım olabilir. Hele ki Khaled Hosseini kitaplarını okuduktan sonra, o muhteşem anlatımdan sonra hiç çekilir gibi değildi. Aman kitaba eliniz giderse uzak durun derim, benden söylemesi :)