Yüzyıllık Yalnızlık

Büyülü bir kitaptı diyebilirim. Ancak beni çok yordu.
Özellikle aynı isimlerin, sürekli tekrarı kim kimdi sorusunu sürekli sormaya neden oluyor.
Kitabın başında olan soy ağacını ezberlemekte fayda var.
Ilerleyen zamanda tekrar okumak isterim. O zaman daha az yorucu olacağını düşünüyorum.

Kitabın içinden can alıcı diyebileceğim cümleler;

"O zamanlar, dünya öylesine çiçeği burnundaydı ki pek çok şeyin adı yoktu daha ve bunlardan söz ederken parmakla işaret edip göstermek gerekirdi."

"Yüreğini kolla Aureliano, ölmeden çürüyorsun."

"İnsanlar birinci mevkide giderken, edebiyat yük katarına atılırsa, dünyanın anası bellenmiş demektir."

"Çünkü yüzyıllık yalnızlığa mahkum edilen soyların, yeryüzünde ikinci deney fırsatları olmazdı."

"Soyun atası ağaca bağlanır, sonuncusunu da karıncalar yer."