Satranç

Kahvemi içerken, oturduğum yerdeki tüm insanların dönüp bana bakmasına sebep olan durumun bizzat kaynağıdır bu kitap!
Bir solukta okuduktan sonra yeniden önsöze döndüm. Ardından " Bu kadar iyi yazılmaz arkadaş" diye bağırdığımı hatırlıyorum, kitabı masaya fırlatarak!!
"... bu kitapla cehennemime geri dönmek ne olağanüstü bir andı, en sonunda yalnızdım, ama hiç de yalnız sayılmazdım!"

77 sayfada, Zweig'in kendi yaşadıklarını bir oyunla bu kadar iyi anlatabilmesi karşısında denilecek hiçbir şey yok..
Tek kelimeyle Muhteşem!!

Ölmeden önce yazdığı son öyküsü olması da sonu başka bir anlamlı kılıyor!