Kukla

Türkiye'nin yakın tarihinin karanlıklarından çıkan bir roman. Pek fazla derinleşmiyor ama mümkün olabildiği kadar tarafsız. Öyle ki sonunda başkarakter Adnan dahil kimseye sempati duymadığımı fark ettim. İsmi sebebiyle sonu baştan tahmin edilen kitaplardan biri gibi dursa da gerçek "kukla"nın kim olduğu sorusu kitabı da aşan bir konu. Ayrıca çokça atıfta bulunulması sebebiyle Susurluk romanı olarak algılanmakla birlikte o dönemlerde Ergenekon'a da dokunduran nadir eserlerden. Aslında bir nevi "devletin derinlikleri, toprağın derinliklerinden daha karanlıktır" temasıyla belki yıllar sona gelecek Elveda Güzel Vatanım'ın da temel taşlarından biridir, kimbilir...

Teknik bakımdan ise Adnan karakterinin iç sesleri çoğu yerde akışı bozuyor. Yalnız o alıştığımız ve sevdiğimiz Ahmet Ümit anlatıcılığının temsilcisi Tufan Abi içimize içimize dokunduruyor. Bir de o nasıl rakı tasviridir arkadaş, buram buram koktu meret. Tufan Abiyi birlikte rakı içmek istenen roman karakterlerinde üst sıralara alıyor ve kapanışı kendisiyle yapıyorum;

Yaşam, kaybetme sanatını öğrenmektir...