Karaduygun

Bir sema kaygusuz anlatısı.

Cılız gövdeleri ve sıska bacaklarıyla aşkın bir duyarlılığı taşımaya azmeden ve ancak böyle var olabilen ketum yeryüzü sürgünlerini anımsayan, henüz yok olmamış ve fakat nadirliğinden şüphe duyamayacağımız bu diğergam tavrı hoşça yad eden öykülerden oluşuyor kitap.

Şair Birhan Keskin'i uykusundan uyandıran kaynağı belirsiz bir sesin izini sürerken peşi sıra takip ettiğimiz bir ana öykü ve her biri bu ana öykü ile biçimsel olarak tek bir söz ile ilişki kuran 7 farklı öykü okuyoruz.

Öykülerin her biri bu kitaba alınmadan tek başına sunulsaydı da bir eksik hissedilmezdi. Fakat bu kitabı oluşturarak içlerindeki "karaduygu" görünür kılnmış ve hepsi tam da bu noktadan "ayrılırsa eksilecek" şekilde bağlanıyorlar birbirlerine.

Sema Kaygusuz'un kendine has hikâye dilinde yadırgamadığınız ve fakat farklılığını da belirgin şekilde hissettiğiniz bir ton var. Kitaba ismini veren "karaduygun" gibi çok bilinmeyen ya da bizzat yazar tarafından oluşturulmuş kelimelerin bu farklı tonun oluşmasında önemli yer tuttuğunu düşünüyorum. "Ufarak", "delirimsirek", "ağubozan", "karaduygun", "kadid", "eserekli" dikkatimi çekenler arasında. Anadolu'nun daha önce gitmediğiniz bir şehrinde, malzemelerinin her birinin tadını ayrı ayrı çok iyi bildiğiniz ve fakat terkibi kendine has yöresel bir yemeğinin lezzetindeki farklı tada benzer bir okuma tadı bırakıyor.

Tadımlık bir kaç cümle alntılayayım:

"Bilmek çok fena bir şey. Olup bitenleri değiştirememenin azabı daha yıkıcı oluyor. Bildikçe elleri de değişiyor insanın yüzü de. Parmak uçları hassaslaşırken alın çizgileri derine ilerliyor."

"Has acıyı çeken biri, hayattaki hiçbir şeyi somut olarak kavrayamamayı kabullenmişse de hayattaki her şeyi iliklerine kadar sezinleme lanetiyle sessizce ağrıyordur."

"Değil mi ki bir varlığa değdiğimizde tenimizde izi kalır. zihnimizden öte kapıları açan ellerimizle, kenetlenen dişlerimizle anımsarız onları. Zihin uyuştuğunda beden hatırlamaya başlar."