Günlerin Köpüğü

Okudugum ilk Boris Vian kitabiydi ve kitaba basladigimda bayagi affaladigimi söylebilirim. Cünkü duygularin sicakligini hissedemiyordum, hersey cok tekdüze anlatiliyor gibiydi. Sonra alistigimiz boyutta bir yasam ve o yasamin unsurlari yoktu. Hersey baskaydi. Iste o baskaliga alisinca, sevdim ben kitabi. Karakterleri de sevdim, benzetmeleride, adeta sürrealist bir tabloya bakiyormuscasina akan satirlarida...Vian alay ediyor bolca, sasirtiyor, yer yer acitiyor ama sevdiriyor kendini...Yalniz müzik bilgim cok kit, bazen müzikle bütünlesen duygulari hissetmekte yetersiz kaldim. Yine de okuduguma pisman olmadigim bir kitapti bu.