Celal Al-İ Ahmed

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da doğdu. defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu.

İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu.

Doğum Yılı düzenlenmiş, eski hali boş, yeni hali 1923

Ölüm Yılı düzenlenmiş, eski hali boş, yeni hali 1969

1945’te Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan 1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943). dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).

1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).

Modern Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Tahran’da doğdu. İlk öğrenimini tamamladıktan sonra babası devlet okullarında okumasını istemediğinden bir süre saatçilik ve elektrikçilik gibi işlerde çalıştı. Ancak kimseye haber vermeden gece derslerine devam ederek liseyi bitirdi. Lise son sınıfta iken birkaç arkadaşıyla birlikte eğitim ve kültür faaliyetleri için Encümen-i Islâh adında bir dernek kurdu. Muhsin el-Emîn’in Hz. Hüseyin’in yas töreniyle ilgili yanlış uygulamaları eleştirdiği et-Tenzîh li-aʿmâli’ş-Şebîh adlı risâlesini Farsça’ya çevirerek (Azâdârîhâ-yi Nâ-meşrû) bu derneğin yayınları arasında yayınladı (1943).
1945’te Süḫan dergisinde yayımlanan “Ziyâret” adlı ilk hikâyesiyle yazı hayatına başladı. Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yüksek Öğretmen Okulu’ndan mezun olduktan sonra Fars dili ve edebiyatı alanında doktora yapmaya başladıysa da çeşitli sebeplerle çalışmasını yarıda bıraktı. Bu tarihten itibaren Tahran’daki çeşitli okullarda uzun süre öğretmenlik yaptı. Musaddık hükümetini ve Ulusal Cephe’yi savunduğu için darbeden sonra 1953’te kısa bir süre hapis yattı; daha sonra Bâkır-ı Kumeylî ile birlikte Revâk Yayınevi’ni kurdu. İran’ın gözden ırak bölgelerinde yaptığı başarılı antropolojik araştırmaları yayımlandıktan sonra, 1955’te Tahran Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne bağlı Toplumsal Araştırmalar Merkezi tarafından bu konuda kendisine yapılan proje tekliflerini kabul etti. Fakat kısa bir süre sonra çalıştığı akademisyen grupla kendi düşünceleri arasındaki farklılıklar yüzünden projeden ayrıldı. 1957’de eşiyle birlikte Avrupa seyahatine çıktıktan bir yıl sonra yine antropolojik araştırmalar yapmak üzere Hûzistan bölgesine gitti. 1960’ta ʿİlm ü Zindegî dergisinin müdürlüğünü yaptı. 1962’de eşiyle birlikte Keyhân-i Mâh adında bir dergi çıkardıysa da ancak iki sayı yayımlayabildi.
Yedinci Uluslararası Antropologlar Kongresi’ne katılmak üzere Sovyetler Birliği’ne ve 1965’te Harvard Üniversitesi’nin davetlisi olarak Amerika Birleşik Devletleri’ne gitti. İran içinde de ilmî konferanslara katıldı. 1968’de sansürle mücadele ve yazarların telif haklarını korumak için kurulan İran Yazarlar Birliği’nin (Kānûn-i Nivîsendegân-i Îrân) kuruluş çalışmalarında yer aldı. 8 Eylül 1969 tarihinde Gîlân’ın Esâlim nahiyesinde vefat etti ve Tahran’da defnedildi.
Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.

Modern İran hikâyeciliğinin başta gelen yazarlarından biri olan Celâl Âl-i Ahmed, Şah döneminin itirazlı, dikbaşlı, sözünü esirgemeyen yazarlarındandır. Kısa ömrüne sığdırdığı farklı alanlarda çok sayıda eseri yanında Dostoyevski, Albert Camus, Sartre, Andre Gide, Ionesco’dan da çevirileri bulunmaktadır. Âl-i Ahmed daha çok hikâyeleriyle ön plana çıkmıştır.
Modern İran Edebiyatının en tanınmış yazarlarından olan Celâl Âl-i Ahmed sade dili, açık, net ve anlaşılır yazabilme özelliğiyle diğer yazarlardan ayrılmıştır. Siyasi görüşlerini ifade etmekten çekinmeyen, siyasilerin sorunlu adam olarak gördüğü Ali Şerîatî ile görüşen, dini konulardaki bazı eleştirileri dinsizlik olarak algılanan ama yine de düşüncelerini sansürlemeyen Âl-i Ahmed cüretkarlığını eserlerine de yansıtmıştır.