Nermin Yıldırım’ın kalemini, yormamasını, okurken akışta gibi hissetmeyi çok özlemişim. Olayları neredeyse tüm karakterlerin bakış açısıyla okuyabilmek oldukça keyifliydi. Ama sanırım özellikle Nermin Yıldırım’ı okurken kahraman bakış açısıyla yazmasını çok çok daha fazla seviyorum. Bu, beni hikayeye daha fazla çekiyor. Yazarın okuduğum 3. romanı ve diğer kitaplarının önüne geçemedi benim için ama okunmaya değer olduğu şüphesiz.

Bu kitabı roman olarak nitelendirmek yanlış geliyor bana. Daha çok bir düşünce beyanı ve maalesef ki fazla tekrara düşülerek sunulmuş. Çok fazla şey havada kalmış. Neden, niçin sorularına cevap veren bir olay örgüsü istiyorsanız bu kitapta aradığınızı bulamayabilirsiniz.

Şahane roman, şahane anlatım. Bayıldım. Genelde karakterlerin anlatımına göre kısım kısım bölünmüş romanlarda, bazı bölümlere daha çok bağlanırız. Ama ben bu kitabın her köşesini çok sevdim. Sayfalar geçip gitsin de bitsin bu roman diye düşündüğüm tek bir an olmadı. Kitap hakkında hiçbir bilgim yokken, konusunu bile bilmiyorken, sadece yazarın kalemine güvendiğim için okumaya başladım. Kitaplığımda yer kalmadığı için uzun zamandır halk kütüphanesinden aldığım kitapları okuyorum. Bu roman da onlardan biriydi. Ama öyle sevdim ki yanımda yöremde olsun istiyorum. Satın alıp, ilerde tekrar okumak niyetindeyim. Kırdığım puan, sonunun bağlanışındaki hoşnutsuzluğum ve bazı kısımların biraz hızlı geçişinden. Ancak yazar böyle takdir etmiş. Sadece puana yansıması benim için bu şekilde oldu. Tavsiyemdir. Pişman olmazsınız.

Nasıl değerlendirsem bilemediğim bir roman oldu. Kötü mü? Asla değil. Yeterince iyi mi? Emin değilim. Kelebek etkisi temalı her şeyi fazlasıyla seviyorum. O yüzden benim için dikkat çekici oldu. Ama sürekli olarak tekrarlayan cümleler biraz yıldırıcıydı. Yaşanacak 2. ihtimalde -okuyanlar anlayacaktır.- ‘daha kötü’ ne yaşanabilirdi anlamadım. Yazar da öyle düşünmüş olacak ki boşlukta bırakmış. Gölge ve ışık oyunlarıyla ilgili çok daha tatmin edici cevaplar bekledim, olmadı. Hiç tahmin etmezdim ama tepkilerine en bayıldığım ve sesli güldüğüm karakter Rüveyde oldu. Genel anlamda, romandaki fazla kaderci yaklaşım bana göre değil. Sanırım beni en çok iten şey buydu. Ayrıca Sezgin Kaymaz’ın bambaşka hayatlar yaşayan roman karakterlerini bir şekilde bağlamasını çok seviyorum ama bu kitapta biraz zorlama olduğunu hissettim. Yazarın diğer kitaplarını okumaya devam edeceğim.

Oldukça uzatılmış, sündürülmüş güzel bir konu var elimizde. Nermin Yıldırım'ın şahane anlatımı olmasaydı sanırım bitiremezdim. Ama yazar, en sıradan durumu bile sıkılmadan okutacak kadar usta bir kaleme sahip. Kitabın sonlarına doğru, çözülecek bir gizem bekledim ve beklentim giderek arttı. Maalesef umduğumu bulamadım. Ama yazarı, diğer kitaplarıyla takip etmeye devam edeceğim.

Bir ailenin anatomisi. Ne roman denebilir ne de öykü. Öyle gerçekçi ki, anı kitabı olarak değerlendirilse yeridir. Kendimi bir adamın çocukluğuna, gençliğine ve yetişkinliğine şahit olmuş gibi hissettim. Her Barış Bıçakçı kitabı gibi mideye yumruk yeme etkisi yaratıyor. Yazarın kitaplarını okumaya devam edeceğim.

Son zamanlarda okuduğum, duyguları en gerçekçi anlatan kitap. Hiçbir aşırılığı yok. Olsaydı böyle olurdu, böyle yaşanırdı, böyle hissedilirdi. En nihayetinde benim duygu durumum da yazara göre hareket etti. Kitaptan biraz içim buruk ayrılıyorum. Başka türlüsü mümkün değil.