Kitap okudukça kendini cahil hisseden ve çoğu zaman kitap okurken 'ooohaaaa! bunu nasıl düşünmüş ya?!' diye delilenen birisiyim işte. Akıl sağlığımdan şüpheleniyorum bazen, sonra da diyorum ki üç günlük dünya, boşver. Gönlümün istediği, kitabı yağmurlu havada bir balkonda çay eşliğinde okumak ama o da her zaman olmuyor tabii. Daha çok okumaya başladığım koltukta kılıktan kılığa girerek gelişiyor olaylar. İş güç çok, kitap da çok ama hayat kısa; varayım gerisini biraz daha düşüneyim.

bu dünyanın nimeti, edebiyattır, bence. ucundan da tutsan, içinde de yüzsen, kalbinin yağ tutmasını engeller. acının da tatlın kadar kıymetli olduğunu öğretir. unutturmaz. bir anlam: http://www.youtube.com/watch?v=2vjPBrBU-TM