Yalnız İnsanlar Sokağı

Hani biriyle güler, biriyle ağlar, biriyle eğlenir, biriyle sevinirsin ya..
Hani çok şey yaşadıktan sonra ona çok alışır, çok sever ve çok bağlanırsın..
Sen her şeyin iyi gittiğini, her şeyin güzel olduğunu bilirsin..
Yakınlık olur, heyecan duyarsın hani..
O heyecanın hiç bitmesini istemezsin, kaybetme korkusu yaşamaya başlarsın..
Ona güvenir, inanır ve ondan sana zarar gelmeyeceğini hissedersin..
Yakınlık duydukça, sevme, bağlanma duygusu duydukça, bir korku sarmaya başlar hani..
Her şey iyi giderken, güzel şeyler yaşanırken araya aniden giren mutsuzluk vardır hani..
Ve o mutsuzluk, ayrılma noktasına kadar gider..
Maskelerin gün yüzüne çıktığını anlarsın hani..
Seni sevmediğini, sana değer vermediğini..
Her şeyin koca bir yalandan ibaret olduğunu anlarsın hani..
İşte o an çok şeyin yıkıldığını, her şeyin bittiğini, boş yere mücadele verdiğini anlarsın..
Anladığım o ki, değer vermek, sahiplenmek bize göre değilmiş..
Kendimize olan güvenimizi yitirip, yalnızlığımıza geri dönüyoruz..
Sonrasında sevmek, inanmak, güvenmek gerçekten zor olduğunu anlıyor insan..
Yazık bu duyguları yaşatan kişilere, yazık insanların duyguları ile oynayanlara..
Kısaca her şey kocaman bir 'HİÇ' hem de kocaman...

Hani biriyle güler, biriyle ağlar, biriyle eğlenir, biriyle sevinirsin ya..
Hani çok şey yaşadıktan sonra ona çok alışır, çok sever ve çok bağlanırsın..
Sen her şeyin iyi gittiğini, her şeyin güzel olduğunu bilirsin..
Yakınlık olur, heyecan duyarsın hani..
O heyecanın hiç bitmesini istemezsin, kaybetme korkusu yaşamaya başlarsın..
Ona güvenir, inanır ve ondan sana zarar gelmeyeceğini hissedersin..
Yakınlık duydukça, sevme, bağlanma duygusu duydukça, bir korku sarmaya başlar hani..
Her şey iyi giderken, güzel şeyler yaşanırken araya aniden giren mutsuzluk vardır hani..
Ve o mutsuzluk, ayrılma noktasına kadar gider..
Maskelerin gün yüzüne çıktığını anlarsın hani..
Seni sevmediğini, sana değer vermediğini..
Her şeyin koca bir yalandan ibaret olduğunu anlarsın hani..
İşte o an çok şeyin yıkıldığını, her şeyin bittiğini, boş yere mücadele verdiğini anlarsın..
Anladığım o ki, değer vermek, sahiplenmek bize göre değilmiş..
Kendimize olan güvenimizi yitirip, yalnızlığımıza geri dönüyoruz..
Sonrasında sevmek, inanmak, güvenmek gerçekten zor olduğunu anlıyor insan..
Yazık bu duyguları yaşatan kişilere, yazık insanların duyguları ile oynayanlara..
Kısaca her şey kocaman bir 'HİÇ' hem de kocaman...