Edepsizlik, Anarşi ve Gerçeklik

Platondan beri felsefe, hakikati gerçeklik yerine kavramlarda aramayı seçmiş; kavramlar dünyasının o tasarlanmış cazibesi karşısında, dünyevi olan daima yetersiz görülmüştür. Sonuç: kendi bedeninden, duygularından kaçmaya, arınmaya çalışan ve durmaksızın kavramların saf, renksiz, kokusuz, ideal güzelliğine erişmek için didinen modern insandır. Sartwell, Edepsizlik, Anarşi ve Gerçeklikte felsefenin soyut, steril dünyasından, acıları ve kötülükleriyle hayatın çıplak gerçekliğine açıldığımızda nelerin olacağını gösteriyor bize. Alışık olmadığımız kişisel bir dille şenlik ve aşka; elbette nefret ve ölüme, kısaca hayata çağırıyor bizi, hem de üniversite kürsüsünden, felsefenin sayfaları arasından... Sartwell tezlerini Nietzsche, Havel, Heidegger ve Batailleın görüşleriyle harmanlıyor; Amerikan yerlileri ve Uzakdoğunun geleneklerine kulak veriyor. Ona göre, tüm ahlâki değerler olması gerekeni anlatır; olanın eksik var olduğunu söyler, gerçekliği inkâr eder. İhlal ise yaşamaya evet demektir. Çünkü yaşadığımızı gühanhlarımızla,suçlarımızla, korkularımızla, acılarımızla anlarız. dünya erdem ve güzellik kadar sidik, bok venerfetle birlikte vardır. Aşk kadar nefret de yahatın gerçeğidir;olduğugibilumlanmaya vesonuan kadar yaşanmaya layıktır. SArweell edepsizliği savunuyor. Ona göre, her edepsiz söz ya da fiil bedeni çağrıştırır. Oysa uygarlık adına beden men edilmiş, bastırılmıştır; doğal kokuları parfümlere boğulmuş, faaliyeti kapalı odalara hapsedilmiştir. Uygar insan sınırlığını inkar ederek, ölümünden, duygularından, kısacası kendinden utanan insana dönüşmüştür. Hayatımızı böylesine kitleyen araçlardan biri olan devlet ise yalan hem de yalancıdır. Gücün ve ölümün örgütlenmiş çetesidir. Devletin yasa ve kurumları gırtlağımıza dayanmış postalları gizlemek için incelikle işlenmiş göz bağlarıdır. Artık post-totaliter sistemlerde temel çatışma ezen-eilen arasında değildir. Tek tek her insan hem ezen hem de ezilendir; kişi sistemin hem kurbanı hem de payandası olmuştur. İktidar tek tek herkesin içinden geçerek örülmüş, kişi kendisi tarafından ezilmeye başlanmıştır...Sartwell kavramlara ve ciddiyete saldırdığı bu povokatif kitabında bizi edepsizliğe ve oyuna yani hayata çağırıyor...Cehenneme Övgü den ötesine geçmek isteyenlere...

Platondan beri felsefe, hakikati gerçeklik yerine kavramlarda aramayı seçmiş; kavramlar dünyasının o tasarlanmış cazibesi karşısında, dünyevi olan daima yetersiz görülmüştür. Sonuç: kendi bedeninden, duygularından kaçmaya, arınmaya çalışan ve durmaksızın kavramların saf, renksiz, kokusuz, ideal güzelliğine erişmek için didinen modern insandır. Sartwell, Edepsizlik, Anarşi ve Gerçeklikte felsefenin soyut, steril dünyasından, acıları ve kötülükleriyle hayatın çıplak gerçekliğine açıldığımızda nelerin olacağını gösteriyor bize. Alışık olmadığımız kişisel bir dille şenlik ve aşka; elbette nefret ve ölüme, kısaca hayata çağırıyor bizi, hem de üniversite kürsüsünden, felsefenin sayfaları arasından... Sartwell tezlerini Nietzsche, Havel, Heidegger ve Batailleın görüşleriyle harmanlıyor; Amerikan yerlileri ve Uzakdoğunun geleneklerine kulak veriyor. Ona göre, tüm ahlâki değerler olması gerekeni anlatır; olanın eksik var olduğunu söyler, gerçekliği inkâr eder. İhlal ise yaşamaya evet demektir. Çünkü yaşadığımızı gühanhlarımızla,suçlarımızla, korkularımızla, acılarımızla anlarız. dünya erdem ve güzellik kadar sidik, bok venerfetle birlikte vardır. Aşk kadar nefret de yahatın gerçeğidir;olduğugibilumlanmaya vesonuan kadar yaşanmaya layıktır. SArweell edepsizliği savunuyor. Ona göre, her edepsiz söz ya da fiil bedeni çağrıştırır. Oysa uygarlık adına beden men edilmiş, bastırılmıştır; doğal kokuları parfümlere boğulmuş, faaliyeti kapalı odalara hapsedilmiştir. Uygar insan sınırlığını inka... tümünü göster