Çamur

Doğan Kitap okurlarının Alır Götürürüm Seni adlı romanıyla tanıyıp, sevdiği Niccolò Ammaniti bu kez Çamur adlı öykü derlemesiyle çıkıyor karşımıza. Yazar sonu kötü biten öyküler anlatıyor bize. Ölümler, cinayetler, kötülükler kol geziyor bu öykülerde. Başkahramanların hepsi kötü. Jigololar, eşcinseller, ruh hastaları, en yakın arkadaşının sevgilisini çalanlar, hırsızlar, çılgınlar... Ammaniti, karabasanların türküsünü çağırıyor sanki. Yazarın henüz 30 yaşındayken yayımladığı Çamur İtalyan ve dünya edebiyatında büyük yankı uyandırdı. Çağın seslerini büyük bir başarıyla yazıya taşıdığı için övgüler aldı. Çizgi romanlardan, ucuz romanlardan beslendiği söylendi. Yaşadığı dönemin yüzeyselliğini, sözde zenginliğini, görgüsüzlüğünü, tembelliğini, güvensizliğini büyük bir maharetle yansıtıyor Ammaniti. Film gibi bir dünya yaratıyor öykülerinde. Onları görüyor, okurunun gözünde canlandırmayı da başarıyor. Öykülerdeki şiddet kelimelerde kalmıyor görselliğe bürünüyor, mekânlar karşımızda var oluyor, diyaloglar akıp gidiyor, düşünceler sesleniyor, hepsi bir filmdeymiş gibi karşımızda yaşıyor. Ama edebiyat olmaktan da çıkmıyor. Ammanitinin edebiyatı yenilikçi, cesur ve cazip. Sonu kötü de bitse bu öyküler insana bir umut veriyor. Öyleyse, buuyrun bu Çamurdan dünyaya.

Doğan Kitap okurlarının Alır Götürürüm Seni adlı romanıyla tanıyıp, sevdiği Niccolò Ammaniti bu kez Çamur adlı öykü derlemesiyle çıkıyor karşımıza. Yazar sonu kötü biten öyküler anlatıyor bize. Ölümler, cinayetler, kötülükler kol geziyor bu öykülerde. Başkahramanların hepsi kötü. Jigololar, eşcinseller, ruh hastaları, en yakın arkadaşının sevgilisini çalanlar, hırsızlar, çılgınlar... Ammaniti, karabasanların türküsünü çağırıyor sanki. Yazarın henüz 30 yaşındayken yayımladığı Çamur İtalyan ve dünya edebiyatında büyük yankı uyandırdı. Çağın seslerini büyük bir başarıyla yazıya taşıdığı için övgüler aldı. Çizgi romanlardan, ucuz romanlardan beslendiği söylendi. Yaşadığı dönemin yüzeyselliğini, sözde zenginliğini, görgüsüzlüğünü, tembelliğini, güvensizliğini büyük bir maharetle yansıtıyor Ammaniti. Film gibi bir dünya yaratıyor öykülerinde. Onları görüyor, okurunun gözünde canlandırmayı da başarıyor. Öykülerdeki şiddet kelimelerde kalmıyor görselliğe bürünüyor, mekânlar karşımızda var oluyor, diyaloglar akıp gidiyor, düşünceler sesleniyor, hepsi bir filmdeymiş gibi karşımızda yaşıyor. Ama edebiyat olmaktan da çıkmıyor. Ammanitinin edebiyatı yenilikçi, cesur ve cazip. Sonu kötü de bitse bu öyküler insana bir umut veriyor. Öyleyse, buuyrun bu Çamurdan dünyaya.