Puslu Kıtalar Atlası, fantastik ögeler içermesede masalsı bir kitap kesinlikle... Sayesinde, İstanbul'un saraylarından çıkıp Galata, Tophane ve Üsküdar gibi semtlerin sokaklarında dolaştım. Havasını soludum, yaşayışı gördüm. Kitap ilk bakışta ağır bir dile ve karışık bir konuya sahipmiş gibi görünsede; birkaç sayfada aslında öyle olmadığını anlıyorsunuz. Sonra sayfalar akmaya başlıyor kendiliğinden...

Olayların küçük bir kız çocuğunun gözünden sade ve akıcı şekilde anlatılmasıyla sayfalar aktı gitti. Kitaptaki her karakteri ayrı ayrı çok sevdim. Jem ile Scout'ın ilişkilerine, Atticus'un çocukları ile olan ilişkisine, Atticus'un, hayat ve insanlara olan bakış açısıyla çocuklarına kazandırmaya çalıştığı erdemli tutuma hayran kaldım. Örnek bir baba ve örnek bir insan. Jem ise en sevdiğim karakter oldu kitapta.

Çok kafa karıştıran diyalogların olduğu; kimin hangi cümleyi kurduğunu anlayamadığım şekilde karışık bir üsluba sahip kitap. Sonlara doğru Kişiler ve diyalogların oturmasıyla daha akıcı hale geliyor. Okumayanın pekte bir şey kaybetmeyeceğim düşünüyorum.