Locarno Dilencisi

Bu kitapta Kleist bize bir takım öyküler anlatıyor. Öykücülük tekniği kullanmadan, hatta bir paragraf düzeni bile oluşturmadan yapıyor bunu: İlginç tesadüfler, beklenmedik dramlar, biraz doğaüstü ve mistisizm...

Kitaptaki öykülerin her birinde Kleist'ın sıkıntılı ruh halini belirgin bir şekilde görmek mümkün. Öykülerin hepsi "kötü sonla" bitmiyor. Bazı öykülerde kahramanlar beklentilerine ulaşıyorlar, ancak genel olarak öykülerin çoğuna karamsarlık hakim.

Kitabın başına Stefan Zweig'ın bir önsözü eklenmiş. Zweig, Kleist'a övgüler düzüyor. Bu övgüler, Kleist'ın sanatına değil, umutsuzluğuna yönelik olsa gerek. Nitekim her iki yazar da aynı trajik sonla veda etmişler dünyaya.

Kleist'ın öykücülüğü başlıklı ikinci yazının yazarı belirtilmemiş. (Can Yayınları'nda nadir gördüğümüz özensizliklerden biri) Bu yazıda sözü edilen öykülerin çoğu da bu kitapta yok. (İkinci özensizlik)

Özetle, bu kitabı okumamış olmak büyük bir kayıp değil.