Karanlıkta Buldum Seni

Daha iyi bir şeyler bekliyordum. Klasik bir olayla, bir çarpışmayla başlıyor her şey.
Maggie Clay'e çarpıyor ve sonra hayran kalıyor. Hemen tanışmıyorlar yazar bu süreci azcık uzatmış. Yani hızlıca olan o, pek sevmediğim ve mantıksız bulduğum yakınlaşmalar yok, o açıdan iyiydi. Ama Maggie'nin ilk günden beri çocuğun dibinden ayrılmamasını anlayamadım. Aslında kitap boyunca o karakteri anlayamadım. Mesela; Clay'i çok seviyorum diye orta da dolanıp durdu ama ben o sevgiyi hissetmedim. Daha çok takıntı gibi geldi bana. Etrafında ki insanlara sürekli "Anlamıyorsunuz" diye bağırıp durdu ama onların anlaması için de hiç bir şey yapmadı. Aksine Davranışları yüzünden Clay'i daha da kötü bir insanmış gibi yansıttı. Yakın arkadaşlarına ve ailesine takındığı ergen, saçma davranışlar sinirlerimi bozdu. Sözde Clay'e yardım ediyor. Tam tersi sorunları halı altına süpürmekten başka bir şey yapmadı. Çok tutarsız bir karakterdi. Son sayfadaki davranışları en azından daha iyi bir hal aldı. Sevgisini anlamama neden olan şey bir olaydan sonra yanında tereddütsüz durmasıydı. Ona direk evet demesiydi.
Clay ise dengesiz davranışlarının, hastalığının hakkını verdi. Okuduğunuzda bir tek onun davranışlarının analizini iyi bir şekilde yapabilirsiniz. Anne ve babası pardon anne ve baba sıfatını hak etmeyen insanlar beni deli ettiler. Çocuğun neden böyle olduğunu anladım.
Maggie ve Clay'in tartışmalarının kendini tekrar etmesi beni sıktı. Tamam dengesiz bir ilişkileri olmasını anlıyorum ama bari bu tartışmaları çeşitlendirseydi yazar. Sürekli kıskançlık ve şunu yapma bunu yapma üzerine olan kısır döngü, kitabın konusunu da basitleştirmiş. Konuya göre yaşananlar basitti. Ve tabi ki sonu belli olan kitaplar kategorisine girdi benim için. İlerleyen sayfalarda ya da son sayfalar da kitap düzeldi ama yine de başından kaynaklı olan sıkıcılık ve tek düzelik beni hikayeye bağlayamadı..