Sevgili arkadaşlar hepinize aydınlık ve bol okumalı bir pazar dilerim. Ömer'in Çocukluğu kitabına dün başlamıştım, kırk sayfalık kitap bir oturuşta bitti. Yazar Muallim Naci kendi çocukluğu çok yalın, akıcı bir dille anlatmış. Beğenip hayran kalmamak elde değil. Hatta okurken yedi yaşındaki halimi ve çevremi düşündüm. O zamanlara ait hafızamda çok fazla detay yok. Sadece ilkokula başladığım günü net bir şekilde hatırlıyorum. Birde yazarın hatıralarının bu kadar canlı olmasını, babasının vefatına ve onun tabutunun evden çıkarken ki görüntüsünün travmatik etkisine bağlıyorum. Kaldı ki böyle merhametli ve çocuğuna faydalı olmaya çalışan bir babanın yokluğu elbette daha çok acı verir. Babasının terbiyesinde değindiği noktaysa günümüz Müslümanlarının en önemli sorunu. Ali Bey oğlunun Kur'an-ı Kerimi hem Arapça hem de Türkçe okumayı öğrenmesini çok istiyor. "Sen bizim gibi olmayacak, okuduğunu anlayacaksın" diye bir temennisi de var. Ayrıca annesi, abisi ve mahalledeki arkadaşlarıyla aralarında geçen komik hadiseler ise bir o kadar kıymetli. Lafı çok uzatmadan yorumumu Muallim Naci'nin dizileri ile bitirmek istiyorum. "Bu hatıraları niçin yazdığımı sorsalar belki de hiçbir cevap vermeye lüzum görmem. Arzu ettim, yazdım. Diyelim ki bu da bir nevi çocukluktur."