başladığın kitabı olacakları bildiğinden bitirmek istememe hissiydi tam olarak yaşadığım. paramparça halde kapadım kapağını kitabın. "annen bana çok iyi baktı, tuttuğu altın olsun."

Sonuna kadar merak yakanızı bırakmıyor. Ana dilde okunması mümkünse dişil-eril ifadelerin kız- erkek çocuk karmaşasının daha rahat anlaşılabileceğini düşünüyorum. Yine de çevirmen bu noktada dilimizin elverdiği kadarıyla iyi iş çıkarmış. Kitabın kapağı ve adı yanıltmasın içerisi karamsarlıkla dolu. Sıradışı, okunmaya değer.

Son 50 sayfayı "acaba bıraksam mı?" Diye diye okudum. Uzun paragraflar, virgüllerle donatılmış cümleler bana okuduğum paragrafın, cümlenin başını unutturdu. Yakalayamadım çoğu zaman anlatılmak isteneni, yakaladığımdaysa çok beğendim yazarın din, yaşam, ölüm hakkındaki düşüncelerini. Sanırım ben bu tarz metinler bana göre değil. Yazarla bir sonraki karşılaşmamışızın daha güzel olması dileğiyle.