okuduğum ahmet ümit romanları içinde en kötü olanıydı.

Üstadın bu ünlü eserinde bence herkes kendinden bir şeyler bulabilir. Şair, yaşamının her dönemindeki farklı ruh hallerini, yaşadığı bütün o köklü değişimleri ve yeniden doğuş hissini şiirlerine aksettirmiş sanki. Muhteşem bir hece ölçüsüyle yazmasına rağmen şiiri, dar kalıplara hapsedilmiş gibi hissetmeden özgürce içinde hissedebiliyor insan. Öz şiirin Yahya Kemal ile birlikte en nadide örneklerini verdiğini düşünüyorum. Edebiyatı seven özellikle şiiri seven herkes okumalı bence :)

yazar sade ve akıcı bir dille tasavvufun gölgesinde şems mevlana muhabbetini kaleme almış. Tasavvuf söz konusu olunca dilin ağır olmayabileceğini de okuyucuya ispatlamış.