Duygusal olarak baya inişli-çıkışlı bir kitap oldu benim için. Amanda'ya kızdım. Noah'a kızdım. Amanda'nın kendine bu kadar güvensiz olmasında en büyük pay sahibi olan ailesine kızdım.. Ama o son bölümler darmaduman etti beni. O kısımlarda en çokta Noah'a kızdım.. Sonunda mektupların olduğu bölüme geldiğimde bende ipler koptu zaten. Sonu kötü bitseydi zor toparlanırdım.. Kitabı henüz okumayanlar için not: Amanda'ya aslında çokta kızmayın. Kendini bildi bileli sahip olduğu, kendini yanında güvende hissettiği tek kişiyi kaybetmemek adına böyle saçma sapan hareketler yaptığını ve bunları yaşarken henüz lise çağında bir genç kız olduğunu lütfen unutmayın ve kendinizi onun yerine de koyup o şekilde okuyun karakteri..

Benim için kesinlikle en iyi kitaplarından biri değildi. Oysa geri sayım yapıyordum ve çıktığı ilk gün gidip aldım.. Her kitabında olduğu gibi koşuşturmaca var mı, evet var. Gelişen olaylar zincirinin öyle bir sona bağlanması beni şaşırttı mı, hayır. Kesinlikle bir melekler ve şeytanlar, Da Vinci'nin Şifresi değildi.. Evet, kitap iyi bir kurgudan oluşuyordu. Ancak beni içine çekemedi bu sefer. :( Eski kitaplarını okurken yanındaki kadın karakter benmişim gibi koşuştururdum sayfalarda şifreleri, olayları çözmek için. Şimdiyse üçüncü göz olarak kaldım.