Bu yazarın okuduğum ikinci kitabıydı ve marquez kesinlikle favori yazarlarım arasına girdi. Kitaplarında öyle bir uslup kullanıyor ki güldürürken düşündürüyor, en olmayacak şeylere sempati beslettiriyor, kara mizahı ve zekayı harmanlayıp harika bir edebi uslupla bize sunuyor.

Kitabın sonunda "eee? Ne anlatti ki şimdi bu yazar?" Dedim. Bir ergenin hayat felsefesi pek de sarmadı beni.

Serenad ile ilgili en büyük sorun, Zülfü Livaneli’nin elinden çıkmış gibi değil de Maya Duran’ın kaleminden çıkmış gibi. Belki de yazar özellikle böyle yazmıştır kitabın inandırıcılığını arttırmak için ama pek kötü etmiş. Keşke kitap Maya’nın gözünden yazılmasaydı. Hatta işe hiç Maya karıştırılmasaydı da sadece Maximilian ve Nadia’nın hikayesi anlatılsaydı. Yazık olmuş kitaba. Belki de şaheser olabilecek bir konu, onca araştırma, emek hepsi heba olmuş kötü anlatım tarzıyla.

birinci kitabı gibi yine aynı akıcılıkta, hızlıca okunabilecek bir kitap.işler biraz daha karışıyor-muş gibi yapıp aslında tahmin edilen şeyleri doğrular nitelikte olaylar gelişiyor. içinde bolca sevdiğim karakter ve diyaloglar vardı. eğlenceli şeker-çerezlik bir kitap