Çok etkileyici bir anlatım... Hele kitabın başındaki kısa biyografiden sonra anlatılanların gerçek olduğunu bilmek insanın içini acıtıyor. Zaman zaman kahramanın yaptıkları insanı şaşırtıyor, mesela parmağını ısırdığı kısımda az kalsın çığlık atacaktım. Bir de onur ve gurur insana neler yaptırıyor, onu görüyoruz kitapta. Hiçbir şeyi olmayan bir insanın sahip olduğu en önemli şey onuru olabiliyor. Behçet Necatigil çevirisi de gayet iyi, zaten eser çok rahat okunuyor.

Genel olarak Orhan Pamuk'u, dilini ve üslubunu seviyorum. Ancak her romanının aynı seviyede olduğunu düşünmüyorum. Bu hariç diğer eserlerini kronolojik okuyordum ama bu bir şekilde araya girdi. O yüzden ilk üç romanı ve Masumiyet Müzesi arasında bence en iyisi bu değil ne yazık ki... Şimdilik Sessiz Ev'i tek geçiyorum. Romanda anlatılan aşk ve ana karakterlerin kişiliklerini bir türlü benimseyemedim, dolayısıyla da gerçekçi gelmedi. Ancak romanlarda olacak cinsten bir aşktı bence. Nedense bunu Orhan Pamuk'a yakıştıramadım. İnsanın aşk, tutku uğruna akıldışı birçok şey yapabileceğini biliyor ve buna inanıyorum ama Kemal Basmacı'nın bunu yıllarca sürdürmesini aklım almadı. Bu yüzden de aşk bana katiyyen duygusal görünmedi. Zaten bütün roman boyunca tenlerin uyumu anlatılıp durmadı mı? Peki ya Füsun'un davranışlarının sebebi?.. Bir iki cümle ile olsa açıklanamaz mıydı? Mecburiyet, toplum, gurur vs. dışında. Çünkü okur onun ne düşündüğünü ve ne hissettiğini hiç bilemedi. Sadece Kemal'in varsayımlarını okuduk biz. Bilmiyorum, sanki içimde bir şeyler kaldı. Hatta içimde bir yerlerde ben Füsun ile Kemal'e mutlu olacakları bir başka evren oluşturdum, büyük hatalar yapmadıkları, geri adım atabildikleri, özür diledikleri, inat edip gurur yapmadıkları bir evren... Çok büyük bir aşkın en mutlu anı on dakikalık bir zevk anı olamaz çünkü bence.