Çocuktun, bir sabah kütüphanende beyaz bir kitap gördün. Kırmızı bir kalp ve küçük bir balık seni gözüne kestirmiş, konuştukça konuşuyordu. Bazen yaramaz Pıtırcık, bazen onurlu Nemeçsek. Hepsini dinledin, hepsini okudun. Büyüdün, gülünün solduğu bir akşam. Öfkelendin, haklıydın üstelik, nasıl oldu anlamadın, bilinen bir sokakta kayboldun. Şimdi sana kim karşı çıkarsa çıksın, elbette okudun, utanacak değilsin, ağladın ve sevindin bir yüzyıllık yalnızlığa. Şimdi.. Artık senin yanında ben de varım. Anlatacaklarımı dinlesen, sen anlatsan ben de seni okusam. Yani artık ikimiz. Ne dersin?

Sorgulanmamış hayat, yaşamaya değmez. -Sokrates-

Ruh Adam'dan ''Tiyatro bitti,beklemeye lüzum görmüyorum'' sözüyle başladı her şey... Puslu Kıta'nın Hizmetkârı