Amatör Yazarlar

Çok acıkmıştı,önündeki ekmekten bir parça daha kopardı ve Müge'nin gözlerinin içine baktı.Buğulu gözlerinde yaşadığı acının resmi vardı. Uzaklara dalmıştı.Kendisini huzura mutluluğa taşıyacak küçücük bir ışık arıyordu. Bora onu rahatsız etmemek için yemeğini çok yavaş yiyor ağzındakileri çok yavaş çiğniyordu. Odada onun yemek yerken çıkardığı sesten başka ses çıkmıyordu şu an. Müge ise onu çoktan unutmuştu. Bir süre sonra elindeki ekmeği yere bıraktı ve o da düşünmeye başladı ne olacaktı şimdi. Anlamadığı anlayamadığı o kadar çok şey vardı ki. Müge ye tekrar tekrar bunları sormak istemiyordu. Bora insanları ölümsüz yapmakla kafayı bozmuş insanların acımasızca kadınları kobay yaptıklarını öğrendiğinden beri bu adamlarla hesaplaşmak için sabırsızlanıyordu. Müge'nin ellerini tuttu ve "sence sonu ne olacak,nereye kadar gidecekler bunlar" dedi

Suratına atılan bir sürahi suyla nefessiz kaldı. Gözlerini kocaman açıp derin bir nefes aldı. Karşısındaki kadının kıkırdamasını duyduğunda öfkesini bastırmak için yumruklarını sıkıyordu.
"Rüya mı görüyordun?" diye sordu kadın, gülümseyerek.
"Evet." dedi Bora. Yüzündeki su damlalarının bir kısmını eliyle temizledi. "Nereden anladın?"
"Sırıtıyordun." Gülüşü daha da genişledi. "Rüyanda kimi görüyordun?"
Bora gözlerini devirdi. "Seni."
Kadın biraz ciddileşmişti. "Peki, beni karşında gördüğüne şaşırmıyor musun?"
"Şaşırmıyorum." diye terslendi, genç adam. "Son birkaç gündür hiçbir şeye şaşıramıyorum."
Kadın elindeki sürahiyi yanındaki masaya bıraktı. "Kayıtlarda Tahsin Dinçer bir ölü olarak geçiyor. Böylece kendini devletten koruyor. Bunu ben de yaptım. Artık bir kimliğim yok."
"Ayrılırken bana 'İyi bir şey uğruna.' demiştin. O gün aklıma gelen şeylerin masumiyetini bilsen bana gülersin."
"Sana zaten gülüyorum Bora. İyi kalpliliğine, intihara kalkışmana, masumiyetine gülüyorum." Durdu. Devam ederken kırgın gibiydi. "Öldüğümü duyduğunda hiç üzülmedin mi?"
Bora istemeden kızardı. "İnanmadım ki..."
Kadın kaşlarını çattı. "Neden?"
"Kayıtlarda intihar ettiğin yazıyor. Sen intihar etmezsin." Kadının, cevabından tatmin olmadığını görünce konuyu uzatmadı. "Bu işi ne zamandır biliyorsun? Bir yıldan fazladır mı?"
Kadın bu kez kaşlarını kaldırdı. "Evet. Bir yıldan fazladır biliyorum. Bir dönem beni de bu işe sokmaya çalıştılar ama kaçmayı başardım."
"Asıl amaçları ne?"
"Genetik mühendislerinin mi, yoksa devletin mi?"
"Mühendislerden başlayabilirsin."
Kadın etrafına bakınıp yıkık bir sandalye buldu. Altına çekip oturdu. "Kadınları hamile bırakıyorlar ve üstlerinde deneyler yapıyorlar. Amaçları insanları ölümsüz yapacak şeylerin daha doğmadan sağlanması. Hiçbir bebek ve hiçbir anne deneylere dayanamıyor."
Bora duyduğu her şeyi bir kez daha hazmetmeye çalıştı. Atlamalıydı. O köprüden atlamalıydı. "Devlet?"
"Ölümsüzlük para eder." diyerek omuz silkti kadın.
"Müge," Bora derin bir nefes aldı. Ona sarılmayı istiyordu. Ona kaçmaları gerektiğini, işin büyüyeceğini, devletle başa çıkamayacaklarını söylemek, bir cümlede bahsedip geçtiklerinin onlarca kadının hayatına mal olduğunu anlatmak istiyordu. Ama yapmadı. Sadece "Nasıl hamile kalıyorlar?" diye sordu.
Müge ayağa kalktı. Beyaz gömleğini düzeltti ve "Tecavüz değil." dedi. "Buna da sevinmek lazım. Yapay döllenme yapıyorlar."
"Sen bu döllenme işinden nasıl kaçtın?"
Müge omuz silkti. "Kaçamadım." Bora'nın büyüyen gözlerini görünce gülümsedi. "Hadi, yemek yiyelim."



Fazla mı iddialı? :/

Kıvrıldığı yerde açlığın ve yorgunluğun da etkisiyle hemen uyudu. Hayatındaki bu kadar karamsarlığın umutsuzluğun içinden bir an olsun sıyrılmıştı. Güzel bir rüya görüyordu,bu dudaklarındaki tebessümden de belli oluyordu. Büyük bir ormanlık alanın içerisinde geyiklerin ve karacaların olduğu kocaman bir çiftlik evinde, ıhlamur ağacının altında onunla oturuyordu. Ayyüzlü sevdiğinin gözlerinin içine bakıyor,ellerinden tutuyor,saçlarını okşuyordu. Yanıbaşındaki papatyalardan ve gelinciklerden hemen bir buket yapıp uğruna hayatını adadığı sevgilisine uzatıyordu. Ayaklarındaki bir karıncalanma ile gözlerini açtı.Bir anda gözlerinin önünden rüyası geçti.

hikaye düşündüğümün tam aksi yönde ilerliyor, yani... sevdim bunu! hep yapalım :)

Nerede olduğunu tamamen anlayınca birden telaşa kapıldı. Nefesi daralmaya başladı. Sanki duvarlar üstüne üstüne geliyordu. Klostrofobisi etkisini göstermeye başlamıştı yine... Hemen pencereye koştu, camı açmaya çalıştı ancak sıkışmış kanadı yalnızca birkaç parmak aralayabildi. Orada ne kadar öyle kaldığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Ama olanları düşünmeye bol bol vakti olduğunu anlayana kadar bir parça sakinleşmişti. Artık düşünmeye başlasa ve plan yapsa hiç fena olmayacaktı. Ama daha önce yapması gereken daha önemli bir iş vardı.
...
Elini hafifçe gömleğinin ucuna silerken tekrar cama doğru ilerledi. Burada daha ne kadar kalacaktı? Kaçmalı mıydı? Kalmalı mıydı? Düşünemiyordu bile. Çok yorgun ve aç olduğunu hatırladı. O an yapabileceği en iyi şeyin uyumak olduğuna karar vererek bir köşeye kıvrıldı.

Bu arada arkadaşlar, sizden bir şey rica edeceğim; bazen cümlelerim bozuk olabiliyor. Gördüğünüz yerlerde uyararak bana yardımcı olabilirsiniz. teşekkürler :)

Kendine gelmeye başladığında vapur seslerini duydu.Karanlık, içerisinde eski malzemelerin olduğu bir odadaydı. Denize bakan küçük pencereden sızan ay ışığı içerisini biraz olsun aydınlatıyordu. Gözleri loş ışığa alıştıkça içeride olanları daha iyi seçmeye başladı. Üzerindeki pastan ne kadar eski olduğunu tahmin ettiği bir metal masanın yanında yerde oturuyordu. Odanın diğer köşesinde onun hareketlerini gören bir kaç farenin hızla deliklere girdiğini gördü.

Katılımınız ve sözleriniz için teşekkürler :)

Sözlerini bitirdiğinde sadece nehirden yükselen sesin boşlukta yankılanması kalmıştı. Bir süre iki adam -:)- arasında sessizlik oldu. Sessizlik uzadıkça onu düşüncelerinden uzaklaştıran ihtiyarı tepeden tırnağa süzme gereği duydu. Adam ellilerinde gösteriyordu. Üzerinde şık, taba rengi bir takım elbise vardı. Yüzü kırışıklıklarla dolu, gözleri acılıydı. Ay ışığında seçebildiği sadece bunlardı. Bir de, esen rüzgarla havalanan hafif uzun, beyaz saçlarının altında, olması ve doldurması gereken yerde olmayan sağ kulağı...
Şaşkınlıkla "Sırrı biliyorsun." dedi.
"Evet." dedi yaşlı adam. "Biliyorum. Kızımı bu uğurda kaybedeli yıllar oluyor." Bir an duraksama gereği hissetti. Sonra mırıldandı. "Adım Tahsin Dinçer. Bu günaha tanık olan babalardan yalnızca biriyim. Sen de Bora olmalısın. Her şeyi bilen ve gerçekte yaşayan tek insan."
Bora yutkundu. "Tesadüftü." dedi, ağlamaklı bir sesle. "Sadece tesadüf... Öğrenmek istemedim. O kızları götürüyorlardı. Fuhuş çetesi sandım. Hatta organ mafyası... Bunun için götürdüklerini nereden bilebilirdim!"
Tahsin elini havaya kaldırarak durmasını emretti. Gözlerindeki kararlılık hiçbir bahaneyi umursamadığını gösteriyordu. "Bunları konuşacak vaktimiz olacak." Elini şıklattı.
Bora apansız ensesine inen darbeyle sarsıldı. Sonra fark bile edemeden karanlığa daldı.

Devam! :D

ona dikkatlice baktı. karşıdaki gözlerini kaçırmadı. tekrar seslendi hatta ona. gülümsedi. "sen de buraya sık sık gelir misin benim gibi?" diye sordu karşıdaki. gözlerini nehrin haşin sularını çevirdi tekrar gülümseyerek. "bazen," diye devam etti, "ne zaman yaşamaktan usansam uğrarım buraya. düşünürüm, gözlerim, hayatı anlamaya çalışırım. hatta..." durakladı bir an. söyleyeceklerinden utanmış gibiydi. "bazen şu suları keşfe çıkmayı düşündüğüm bile olmuştur..."

yazdıklarınızın yanında anlatımım çok basit kaldı ama idare edin arkadaşlar benimki de böyle işte :) ben karakteri kız olarak hayal ettim ilk anda, sanırım saçlardan dolayı, ama yazarın hakkı olduğuna katılıyorum.

ve bu arada, başlık çok güzel, bir Vikitap üyesi olmaktan tekrar mutluluk duyuyorum :)

tüm bu düşüncelerden cılız bir ses ile sıyrıldı. Hayatındaki olağan seslerden hiç bir farkı yok gibiydi.Fakat onu iki dünya arasında seçim yapacağı bir dönemde,yaşadığı dünyada gerçekleşen belkide son olaydı. Düşüncelerine esir olmaktan dünyayı zor gören gözlerini, karşısında karaltısını görebildiği kişiye çevirdi. Uzun zamandır bir insanın kendisine seslendiğini hatırlamıyordu. Kendisini bu dünyada yaşayan bir varlık olarak hissetmiyordu. İnsanlar onu park köşelerinde, çatı saçaklarının altında ve kaldırımlarda hep görmezden gelmişler,gözlerini hep kaçırmışlardı. Oysa şimdi birisi çıkmış ona yumuşak bir ses ile sesleniyordu.Hatta umut dolu gözleriyle gözlerinin içine bakıyordu. Ona "Hey Dostum" diyen insana doğru tüm bedeniyle dönmesi vaktini almıştı. Yorgun bedeni ayakta durmaktan, insanlığını kaybetmiş bu dünyadaki son umut ışığını görmekte zorlanıyordu.
(Cinsiyeti,yaşı belirlemek yazarın hakkı :)))

Saçlar sarı.Ama cinsiyet henüz belli değil ? Dım dım....dım dım.... :)

Takılı kaldığı yerden gözlerini aldı ve şimdi dedi.Daha fazla takılı kalırsa hep o anlara hapsedileceğini biliyordu.Bu kez başaracağını biliyordu.Karanlığa inat dedi seslice...Bunu başarmak zorundaydı.Yılmamalıydı.Sarı saçlarını eliyle geriye itti.Başkaca sarı saçlar geldi gözünün önüne.Bir cesette duran sarı saçlar...Tekrar düşüncelerinden uzaklaştı.Kaç gündür yıkanmıyordu ? Yol alırken evine doğru asıl yol aldığının kendi içi olduğunu eve varınca farkedecekti.Nehir gürül gürül akmaya devam ediyordu.İçinde kopan fırtınanın sesi bunu bastırıyordu.Kendinden kaçabilecek miydi ? Sahi sırlar ne kadar sır olarak kalırdı ?