"kaderin açtığı yeni yaradan güneşin içime dolduğunu duydum, açılan gedikten suların hızla dolup gemiyi dibe batırışı gibi." angelos sikelianos - 'kutsal yol'dan Sırf bu dizelerin ardına düşüp uzun bir yolculuğa çıkılır bu kitap ve şairi için. İlk fırstta...

İntihar fikrine, intihar edenlere duyduğum empati sebebiyle her zaman yakın olduğumdan ve bu konuya dair metinler, insanlarık halleri vs ilgimi çektiğinden sanırım yine ilk gençlik yıllarımda sırf bu konuyu da içinde barındırdığı için ilgimi çekmişti bu kitap. Bunun dışında ikili diyaloglardan oluşan bir metin. Yalnız tanrının varlığını tartışma üzerinden intihara niyetli genci münzevi bir adamın vazgeçirme gibi bir konusu olduğundan şimdi düşününce hazzettiğim bir konuya sahip değil kitap. Misyonervari bir yanı var iyi niyetli de olsa etik bulmuyorum. Belki yazar yakınlarında vs şahit olduğu böyle durumlar tanrı inancının zayıflığına bağlayıp yardım amaçlı kaleme almıştır oysa inançlı biri de pekala intihar edebilir. Neyse bu konuyu uzatmayayım yine de kitabın muhatapları illa ki vardır. Okuduğum zamanlar duru bir diyaloglar silsilesi zihnimde kalmış her ne kadar isbat etme çabalarını düşününce çok saçma geliyor konsept. Tanrının isbata ihtiyacı yok, inanan birinin de bunu kendi tecrübe etmesi gerekiyor, tartışarak bilgisayar oyununda level atlama gibi kimse kimseyi inandırmaya çalışmamalı diye düşünüyorum. İyi niyetli bir kitap yine de. En azından bu konularda tartışan insanlar için saygılı bir örnek sunuyor.