Evrendeki bütün varlıkların Tanrıyla özdeş olduğu savı üzerine yapılan Vahdet-i Mevcut öğretisinin kaynağı; Antik felsefenin, doğasal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan Doğatanrıcılık anlayışıdır. Çünkü, çoktanrılık felsefi açıdan, Doğatanrıcılık temeline dayanır, Bu anlayışta, Tanrı, evrenin yaratıcısı ya da yapısıcısı değil, doğrudan kendisidir. İzleyen süreçte, bu izi süren Anadolu tasavvufu, Doğatanrıcılıkı ya da çoktanrıcığı; Varlıkbirliği-Mevcutbirliği anlayışıyla yeniden diriltti; diritirken buna, toplumsal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan insantanrıcılık ekledi.
Evrendeki bütün varlıkların Tanrıyla özdeş olduğu savı üzerine yapılan Vahdet-i Mevcut öğretisinin kaynağı; Antik felsefenin, doğasal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan Doğatanrıcılık anlayışıdır. Çünkü, çoktanrılık felsefi açıdan, Doğatanrıcılık temeline dayanır, Bu anlayışta, Tanrı, evrenin yaratıcısı ya da yapısıcısı değil, doğrudan kendisidir. İzleyen süreçte, bu izi süren Anadolu tasavvufu, Doğatanrıcılıkı ya da çoktanrıcığı; Varlıkbirliği-Mevcutbirliği anlayışıyla yeniden diriltti; diritirken buna, toplumsal diyalektiğin dışa vurumu biçiminde inanca çıkan insantanrıcılık ekledi.