Amatör Yazarlar

ben hep yalnızlık mutsuzluk hüzün özlem gibi duyguları daha ağır daha değerli bulmuşumdur. mutluluk yada sevinç o kadarda ruha hitap etmiyor gibi gelmiştir bana. bu yüzden tüm hikayelerim kötü biter. ( yazabilirsem tabi. )

bu duyguların insanı olgunlaştırdığını ruhunu ağırlaştırdığını insanı nasıl desem yoğunlaştırdığını düşünmüşümdür. edebiyat ise yoğunluk olmadan olmaz.. bişeyler hissedilmeden olmaz gibi geliyoor.. en azından ben yazamıyorum mutluyken..yada içimde bi hüzün yokken..

bi arkadaşım çok sevdiğim dostoyevskiden ne farkımın olduğunu aynı sayıda kromozomlara sahip olduğumuzu hatta benim daha zeki olduğumu ( cinsiyet ayrımı yapardı :) ) söyledi gaz verdi ben de yazdım.

bittiğinde ne kadar farkımız olduğunu gördüğümde ağlamıştım :) öyle öyle başladık işte yazmaya :))

Bir gün hayallerden bıktım ve yazmaya başladım. Üzerinden altı sene geçti ve hala yazıyorum.

bende dostoyevski veya tolstoy gibi yazarları okuduğum zaman yazdıklarımdan utanıyorum :)

Hayatta hiçbir şey istediğim gibi gitmiyordu. Sevmediğim insanlar acı çekmiyordu, ölmesini istediğim insanlar ölmüyordu, sevdiklerimle hayalimdeki günleri geçirmiyordum. Sonra yazmaya başladım. Her şeyin istediğim gibi gidişi beni cezbetti. Hayallerle avutuyorum kendimi :) Ruhsal açıdan kusurlu olduğumu düşünmeyin lütfen :D Ben kötü biri değilim :D Tabi kötülük kavramı tartışılır.

Yaşadığım acıların hesabını kimseden ve kendimden alamayınca, nefes alacak başka bir yerim kalmadığını fark ettiğim anda yazıyla tanıştım ben. Gördüm ki bana en iyi gelen şey buymuş. Benimki bir nevi intikam ve rahatlama diyelim. :)

Sanırım, mutsuzluk yazma sebebi. Bir de yalnızlık.

İstediklerimizin karşılığını hayatta bulamamak. Yazılardan medet ummak.

Grup pek cansız kalmış. Hadi herkes yazmaya nasıl başladığını yazsın. Grup canlansın.

Tolstoy ve Dostoyevski kitaplarını beğenmedim. mi :O hala beğenmiyor musun peki? kimi beğeniyorsun? :)