hikayenin çoğunun geçtiği yuvarlak rakı masası gibi önce kurulup, dağılıp sonra ekmek kırıntılarına kadar toparlanmış hikaye, ancak biraz hızlı toparlanmış. konusu -belki dönemsel bir yorumla- keskin ve köşeli olmasına rağmen yine masa gibi daha döngüsel sunulmuş her şey. dönemsel benzetmeler ve ironiler hikayeyi daha sürükleyici ve tanıdık kılmış. eldekilerle daha iyisi olabilirdi belki ama kesinlikle kötü değil.

Bir salgın özelinde şehrin ve şehre ait insanların hemen her yönden tablosunu sunmuş yazar. kısıtlanmanın, olağandışı olayların düşünceleri, ilişkileri, duyguları ne yöne çevirebileceğine muhteşem bir dille odaklanmış. İnsanlığın ve yaşamın içindeki vebayı özetlemiş aslında, yıllar geçse de hala içimizde olan ve daima bizimle yaşayacak olan yaşam vebası.

''mutlu olma zorunluluğu'' çağında yaşayıp, varoluşun ve yaşam boyu yapılan bir çok eylemin nihai amacının mutluluk olmaması bilincini kazandıysanız tebrikler, bu kitaba ihtiyacınız yok. zira size bu cümledeki fikirden fazlasını malesef sunamayacak.