hah diyorum, işte bu diyorum sonra yine bir şey deyip beni allak bullak ediyorsun cancağzım!

mesele şiirse acımasız olmalı. şiir kalbe çıkan yoldur, öylesi bir söz değil.

Steinbeck'i seviyorum ama bir karakter üzerinden evreni inşa ettiğinde. bkz: Ay Battı Barış Bıçakçı'nın herkes herkesle dostmuş gibi'si de böyleydi, birçok karakter ortak noktalarıyla bir ona bir buna. buradaysa bir mahalle bütün sakinleriyle anlatılıyor. Steinbeck'in ne kadar başarılı bir anlatıcı olduğunu, gördüklerini veya gözünde canlandırdıklarını nasıl güzel, aşırıya ve yapmacıklığa kaçmadan anlattığı malum. Ama işin içine bu kadar karakter girince ben kendimi veremiyorum.