Bağımsız Organ, Kino ve Aşık Samsa beni en çok içine çeken hikayeler oldu. Murakami çabuk tüketilmemesi gereken yazarlardan benim için. Öykü yazarlığını da sevdim.

Barış Bıçakçı, uzun zamandır ertelediğim yazarlardandı. Seyrek Yağmur'un adından mıdır Rıfat'ı tanıtan arka kapak yazısından mıdır bilmiyorum, zamanı geldi dedim ve Barış Bıçakçı'ya merhaba dedim. Yazarın dilinin sadeliğini sevdim. İnsanı yormayan, basit ama keyif veren bir anlatımı var. Seyrek Yağmur'u sevmek içinse Rıfat'ı sevebilmek lazım. Çünkü bu kitap olayların, mekanların ya da kişilerin değil Rıfat'ın kitabı. Yaşadığım hayatın hayal ile gerçek arasında gezindiği zamanlarda kayboluyorum diyorsanız Rıfat ile olan yolculuğunuzdan çok keyif alacaksınız. Ben, Barış Bıçakçı'yı tekrar okur muyum? Kesinlikle!

Tezer Özlü'den kalanlar, çocukluğunun soğuk geceleri kadar etkilemedi beni. Belki birkaç Tezer Özlü kitabından sonra okumalıydım. Sevmedim değil, yeteri kadar sevemedim.

Son bölümlere kadar sıkılarak, bu Frank'in derdi ne ola ki diye düşünerek geçti. Son bölümlerde bu tarz kitaplarda olmasını beklediğim gibi heyecanlıydı, ancak elde edilen sonuç beni tatmin etmedi. Frank'in işlediği üç cinayetin altı çok boş kaldı. Frank neden böyle sorusunun cevabını beğenmediğimi söylemekle yetineceğim, spoiler vermek istemiyorum. Eşekarısı fabrikası daha derin anlamlar içerebilirdi, yazar konuyu havada bırakmış bana kalırsa. Eric gibi yan bir karakteri bile daha iyi analiz etti desem, fazla mı abartmış olurum? Kıssadan hisse, benim dişime göre bir kitap değildi.

Aslında Özgürsün kitabını iki yıl önce Beyoğlu Sahaf Festivali'nden almıştım. Duygu Asena'yı hiç okumamıştım ve karakterlerden birinin isminin Belgin olması beni bu kitaba çekmişti. Ne var ki Berna karakteri okudukça ortak nokta bulduğum, beklediğimin aksine kendimi daha yakın hissettiğim karakter oldu. Büyük bir heyecanla okudum. Altını çizdiğim o kadar çok satır, katıldığım o kadar çok fikir var ki bu kitapta.

Birhan Keskin'i daha çok okumalı!