Yüzyıllık Yalnızlık

bağımlılık yapıyor. görünmez olup kitaptaki insanları izliyorum, bir adım arkalarından yürüyorum ve nefesimi enselerinde duymuyorlar. sanki günlerce, yıllarca aralarında yaşadım, o dünyayı okumadım, gördüm. Suçlu benmişim gibi yüzüm kızardı, kör oldum, uyuyamadım, her şeyi unuttum, günlerce evden çıkmadım.
kitabı okumamın üzerinden 1 yılı aşkın zaman geçti ve hala bir şeyimi kaybettiğimde önceki günlerde yapmadığım ne vardı, gitmediğim neresi vardı ki kaybettim diyorum ve daha kolay buluyorum. klasik böyle mi olunur, okuduklarımızı yaşayınca, yazıları değil, bize içinde yaşattığı gerçekliği hatırlatınca?