Tanrım, gökyüzü o gün ne kadar maviydi! yazar, hikayeye dair merakımızı gideriyor gibi ama aslında bizi başka sorulara yöneltiyordu.. clara, isyan’dan ümidini kesip başka biriyle evlenmiş, ondan çocukları olmuş olabilirdi. mutlu bir hayat yaşıyor olabilirdi ve isyan’a bunları anlatmak için gelmiş olabilirdi. ben bu sonu yazacak kadar gaddar olamadım.

Kişilik, insanın kendi kendini hapsettiği bir hapishanedir.

Murakami'nin okuduğum ilk kitabı. Kitap hakkında ne düşüneceğimi bilemiyorum açıkçası beğendim mi? Beğenmedim mi? -karar veremiyorum.- Akıcı bir kitaptı, beni Murakami okumaktan alıkoyacak bir kitap değildi ama yine de Hacime'nin izumi'ye haksızlık ettiğini düşünüyorum. Kitabın sonuna kadar hep onun için bir şeyler yapacak diye bekledim ama hayal kırıklığına uğradım diyebilirim.

bir ülke çökerken, her zaman oradan başka bir ülkeye göç etmeyi deneyebilir insan; buna karşılık, bütün dünya tehdit altındaysa, gidecek başka bir yer kalmaz. hem kendimiz hem de gelecek kuşaklar adına, gerilemeye boyun eğmek istenmiyorsa, olayların akışını değiştirmeye çalışmalıyız.