Sezai Karakoç'un hayatı boyunca ideal bir uygarlık şekli olarak sunduğu ve savunduğu "Diriliş Uygarlığı"nın en önemli ayağını oluşturan "insan" ögesini temele alarak işlediği harika bir eser. Batı'nın özellikle Rönesansla birlikte yükselişe geçen medeniyetini oluşturan değerleri bir bir ele alarak temel dayanaklarını tahlile tabi tutup, Batı medeniyetinin çöküşten kurtulamayacağını, bunun kaçınılmaz bir son olarak önünde durduğunu ve vaktin yaklaştığını günümüzden yaklaşık 40 yıl önce deklare ediyor.

Manevi yönden insanı besleyen menbaları tasavvufi bakış açısıyla sunan güzel bir kitap. İnsanı ahlakî yönden kemale ulaştıracak vasıfları sade ve etkileyici bir üslupla anlatıyor.

Edebiyata meraklı olanlara, ve edebiyatçılara hitap eden; edebiyat biliminin temel malzemelerini oluşturan hikaye-roman ve tiyatro türlerini tüm özellikleriyle okuyucuya tanıtan bir eser. İki bölümden oluşuyor. İlk bölümde teknik bilgilere yer veriliyor. İkinci bölümde ise tanıtılan bu türlere ait meşhur örnekler ele alınarak tahlilleri yapılıyor.

Şiir hakkında, özellikle dilbilim ve anlambilim ışığında her yönüyle derlenen tanımlarla, örneklerle zenginleştirilmiş, yerli - yabancı bilim adamlarının şiir sanatı hakkındaki görüşleriyle şiir dilinin ele alındığı bir kitap. Şiire merak salan (amatör veya profesyonel fark etmez) herkese teknik açıdan bir şeyler katacaktır.

Beklediğim derecede etkilenmedim. Aslında bu roman hakkında okuduklarım beklentimi çok fazla yükseltti. O yüzden belki de bir hayalkırıklığı yaşadım. Şizofren, ölümü arzulayacak derecede hayattan kopmuş, gerçek yaşamla hayal ve sanrılarını dahi birbirinden ayıramayacak derecede yaşamdan uzaklaşmış, iç dünyasının buhranlarıyla kendisine bir dünya yaratmış, yaşadığı odayı tabutu, bedenini ise cansız cesedi olarak tahayyül ederek bunların gerçekliğine kendisini de inandırmış, amaçsız ve acı veren bir yaşam sürmektense hiçliğin kollarına atılmak için çırpınan, bir beddua veya lanetin tam hedefinde yer almış bir hayatı yaşamak(!) zorunda kalmış bir ölü...

Kitabın konusu belki de bir çok hikaye veya romanda rastlanılacak türdendi.. Ama Kutlu'nun kitaplarını bence çekici kılan şey kullandığı dili... Kelimeleri, cümleleri, betimlemeleri.... Mustafa Kutlu'nun tarzını seviyorum.

Sait Faik'in hikayeleri de kendisi gibi doğayla iç içe bir anlatım içeriyor. Ege'ye Yunan adalarına delicesine vurgun bir insanın arzularını, yaşanmış hatıralarının güzelliklerini, bunların gerilerde kaldığından dolayı yaşattığı burukluğu görüyorum hikayelerinde. Fakat konu yelpazesinin dar tutulması açısından bende vasat bir görüntü oluşturdu.