disizebuk

tüm kitapları gibi son derece hızlı ve keyifliydi... böyle bir yazarımız olduğu için gurur duymalıyız...

tüm kitapları gibi son derece hızlı ve keyifliydi... böyle bir yazarımız olduğu için gurur duymalıyız...

İnsanlar ikiye ayrılır; birinci grup Pal Sokağı Çocukları’nı okuyanlar, ikinci grup ise Pal Sokağı Çocukları’nı henüz okumayanlar. Birinci gruptansanız sorun yok, eminim sizde benim gibi üç kere okumuşsunuzdur bu kitabı. Ama eğer ikinci gruptansanız şimdiye kadar boşuna yaşamışsınız demektir; ve dahası insan olma yolunda gelişiminiz yarım kalmış demektir; yarım bir insansınız demektir. Şimdi siz, bu kitap ne anlatıyor da bu kadar önemli kılıyor onu diyeceksiniz! Ama önemli olan bir kitabın ne anlattığı değil, bunu nasıl yaptığıdır; bunu yaparken size ne verdiğidir.

Kitap bizim dünyamızdan farklı bir şeyi anlatmıyor maalesef; son zamanlarda moda olan fantastik kitaplardan değil, ya da bir bilim kurgu kitabı! Kitap tam anlamıyla yaşadığımız dünyayı anlatıyor; tüm gerçekliği ve acımasızlığı ile. Aynılarını bizim de çocukluğumuzda yaşadığımız şeyleri anlatıyor!

Kitap iki farklı mahalle çocuklarının oyun oynadıkları arazi parçası için birbirleriyle savaşmalarını anlatıyor; yani bir “mahalle kavgasını” (size tanıdık geliyor mu?)! Ama büyüklerinin yaptıkları savaşlar gibi, çocukların savaşı da trajik bir olaydır ve hangi şekilde biterse bitsin bir savaş ‘mutlu sonla’ bitmez! Kazandığımızı zannetsek de aslında kaybettiğimiz şeyler zaferimizi gölgede bırakır. Savaş alanında kazanan da kaybeden de birdir; öyleyse savaşmak niye, sonunda uğruna savaştığımız toprak parçasından başkaları kazanç sağlayacaksa!

Pal Sokağı Çocukları, adından da anlaşılacağı gibi bir çocuk kitabı; ama çocuk kitabı deyip geçmeyin, yüzyılın en iyi çocuk kitabı! Sizi fantastik bir dünyaya değil, her şeyiyle gerçek bir dünyaya götürecek ve burada arkadaşlığın o gerçek ve sonsuz duygusunu yaşayacaksınız; kavgalara ve ihanetlere şahit olacaksınız; ölümü ve kaybetmeyi yaşayacaksınız ve sonunda göz yaşlarınıza hakim olamayacaksınız!

Yaşınız kaç olursa olsun, 10-20-30-50, eğer şimdiye kadar bu kitabı okumadıysanız hemen gidip alın! Yoksa yarım bir insan olarak mı kalmayı tercih edersiniz?

http://solsoledo.blogcu.com/pal-sokagi-cocuklari/676012

İnsanlar ikiye ayrılır; birinci grup Pal Sokağı Çocukları’nı okuyanlar, ikinci grup ise Pal Sokağı Çocukları’nı henüz okumayanlar. Birinci gruptansanız sorun yok, eminim sizde benim gibi üç kere okumuşsunuzdur bu kitabı. Ama eğer ikinci gruptansanız ... tümünü göster

sabahattin ali'nin kitapları su gibi akıp gidiyor... masallar bölümü ayrıca güzeldi...

sabahattin ali'nin kitapları su gibi akıp gidiyor... masallar bölümü ayrıca güzeldi...

ules Verne' nin bu kitabı benim için bir hayal kırıklığı oldu. Ben Jules Verne' i müthiş bir hayal gücüne sahip olan ve bu müthiş hayal gücü sayesinde kurguladığı sürükleyici hikayelerle çocuklara hem kitap okumayı hem de bilimi sevdiren bir adam olarak tanıdım, öğrendim. Bu kitap bir çocuk kitabı değil, bir çocuğun bu kitabı sıkılmadan okuyabilmesi mümkün değil. Ben bile deli gibi sıkıldım. O kadar gereksiz ve fazla matematiksel hesaplar ve ayrıntılar var ki okurken bunalıyorsunuz artık.

Hikaye adından da anlaşıldığı üzere bir Ay' a yolculuk hikayesi. Yanlış işler biraz ters gidiyor ve yolcularımız Ay' a varamadan onun çekimine girip Ay' ın bir uydusu haline geliyorlar. Neden varamadıkları kısmı bence harika kurgulanmış. Kitapta en sevdiğim detaylardan biri buydu zaten.

İsimlerini şu an hatırlayamadığım 3 yolcumuz var Ay' a fırlatılan merminin içerisinde. 2' si ''Einstein terk'', diğeri ise ''adam Ayştayn beyler'' diye tanımlanabilecek tipler. Bu 3. sü -ki zaten yolculuğa sonradan eklenen kişi kendisi- sanki Jules Verne' in, hikayenin kurgusunu bozmadan olan biteni ''halk diliyle'' açıklayabilmek amacıyla hikayeye dahil ettiği bir tip bana göre. Buna benzer şeyler bazı Amerikan filmlerinde de vardır. Örneğin bir felaket sonucu bir yaratık ortaya çıkar. Bu yaratığın nasıl ortaya çıktığı filmdeki İsviçreli bilim adamları tarafından açıklanır ama biz anlamayız. Tam bu noktada devreye bilimden anlamayan karakterlerden biri girer ve nasıl yani diye sorar. Sonra da o bilim adamı halk diliyle bir açıklama daha yapar ve tüm izleyiciler yaratığın neden ortaya çıktığını anlar. Merminin içindeki iki adam kendi aralarında bir şeyler konuşuyor, bu üçüncü tip de o ne demek diyor, sonra da buna daha basit dille anlatıyorlar olan biteni. Bu detayı da sevdim aslında ama yine de kitabı kurtarmaya yetmedi benim gözümde bu detay.

Ben mutsuz sonra biten kitapları daha çok seviyorum ama bir çocuk kitabında da mutsuz son travmatik etki yaratabilirdi çocuklarda o yüzden mutlu sona itirazım yok. İlk sayfalarda mizahi bir yön vardı ama kitabın devamındaki mizahi kısımlar fazla zorlama geldi bana.

Karmakarışık gittim de bitiriyorum, Jules Verne efsanesinin iyi örneklerinden biri değil bu kitap. Adamın hayal gününe saygımız sonsuz lakin ortada bir kitap varsa salt hayal gücü çok iyi diye de övülemez o kitap.

Bir de kitapta şöyle bir şey vardı;

''Ya da hızı çekimlerin eşitlendiği noktaya erişmeye yeter, ama orayı aşmaya yetmez, hani şu Hazreti Muhammed' in göğün başucu ile ayakucu arasında asılı durduğu öne sürülen mezarı gibi, sonsuza dek aynı noktada asılır kalırdı'' (Ben böyle bir rivayeti/efsaneyi hiç duymamıştım)

ules Verne' nin bu kitabı benim için bir hayal kırıklığı oldu. Ben Jules Verne' i müthiş bir hayal gücüne sahip olan ve bu müthiş hayal gücü sayesinde kurguladığı sürükleyici hikayelerle çocuklara hem kitap okumayı hem de bilimi sevdiren bir adam ola... tümünü göster