Tespih Ağacının Gölgesinde

Tespih Ağacının Gölgesinde 1960 yılında yayınlanan Bülbülü Öldürmek kitabından tam 55 yıl sonra gelen devam niteliğinde bir kitap. Açıkçası Bülbülü Öldürmek gibi beni sarıp sarmalamadı. Kitabın en güzel yerleri Scout'un çocukluk anılarına dönüş yaptığı bölümler ve Atticus ile arasında sonlara doğru geçen uzun konuşmaydı..

Bülbülü Öldürmek'in gölgesinde kalmış, Tespih Ağacının değil.

Adaletin, eşitliğin peşinden giden, dürüst avukat, örnek baba "Atticus", bu kitapta tahtından indirilmiş ve
Bülbülü öldürmek >Tespih Ağacının Gölgesinde

Bülbülü Öldürmek'ten tam 55 yıl sonra kitabın devamı niteliğinde bir eser..ikisini de şiddetle tavsiye ederim ! :)

evet hikayenin sonunda Jean Louise tatmin olmuş olabilir ama malesef ben pek tatmin olamadım :)

Bu kitabı sevdim, Scout'un kendini, hayatı ve ailesini sorgulaması hoşuma gitti. Kendimle özdeşleştirdiğim bölümler oldu. Güzel bir finaldi..

Hani yazara da haksızlık etmek istemem ama bu kitabı iyi ki Bülbülü Öldürmek kitabından önce okumamışım dedim. O kadar çok uzatma cümleler var ki, bir sonra ki olaya, cümleye geçemiyorsunuz......

Bülbülü öldürmek kitabından tanıdığımız kahramanların yaşlanmış, büyümüş halleri garip bir hüzün veriyor.

Bülbülü Öldürmek kitabını okurken aldığım zevki alamadım.sıkıldım hatta.

Scout karakterinin bakış açısının değişmesiyle Bülbülü Öldürmek’te alttan alta sezilen sosyolojik gerilim, bu kitabın tam ortasına kurulmuş. İlerleyen ve değişen zamanla birlikte insanların içlerinde biriktirdiklerini ortaya döküşleri korkunç. Fakat Scout karakteri o kadar sinir bozucu o kadar tahammül edilmez birine dönüşmüş ki bizzat kendisi insanı durduk yere ırkçı yapabilir. Bülbülü Öldürmek sadece ırkçılık konusuna değil, Radley karakteri sayesinde önyargılara da çok güzel dokunduruyordu. Fakat Tespih Ağacının Gölgesinde, meseleyi neredeyse tek boyuta indirgemiş gibi. Yazım dilinin değişmesi de büyük sıkıntı. Bu iki büyük olumsuz unsur kitaptan çıkartılabilecek derslerin önüne geçiyor maalesef.