Amatör Yazarlar

Uzun süredir kendim ile yalnız kalamıyorum,kendim ile baş başa kalışlarım; hep hüzünlü,biraz buruk,çok fazla yalnız geçiyor. Uzun süredir yazamıyorum belkide yazamayışım sebebi yazmak istemediğimden geliyor. Bazı düşünceler hurraaa beynime yığılıyor ve bazen altından kalkamıyorum.

kendimle başbaşa kaldığım zamanlar belkide kendimi özgür hissettiğim tek zamanlar gibi geliyor bana. evet hüzün ve yanlızlık dolu bir özgürlük insanın boğazını düğümleyen fakat ruhumu serbest bırakan anlar. bunların arkasına bişeyler karalamak kadar güzel bi duygu yok. ama evet arada kısır döneme giriliyor :/ ama sonrasındaki buluşma daha bi tatlı güzel oluyor :)

5 aydır falan bende yazamıyorum, bu bana gerçekten kötü hissettiriyor, yazdığım zamanlarda dışardaki insalardan farklı olduğumu düşünürdüm (küçümseme olarak değil) şimdi bende herkesleşiyormuşum gibi hissediyorum ve yazmanın verdiği o tatlı heyecan yavaş yavaş siliniyor hayatımdan, gerçekten üzgün olmama rağmen bir yandan da hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam ediyorum.Karmaşık bir durum ve çok can sıkıcı.

Ama her şeye rağmen yazabileceğim umudumu yitirmek istemiyorum.

Benim de böyle kısır bir dönemim olmuştu. Daha fazla kitap okumaya başladığımda aştım. Her kitap bana farklı bir fikir veriyor. "Nasıl olur acaba?" sorusuyla yola çıkartıyor beni.

Bir de öykü yarışmaları, dergiler falan yazmaya teşfik edici oluyor. Denenebilir.

Şu kısır ve yazmak istemediğim zamanın özeti, efendi zibi'nin dediğinden dolayı olsa gerek. Bu aralar çok fazla okuyup çok fazla düşünemiyorum ,okuduğum zamanlar da düşüncenin akışına farklı boyutlar getirdiğim olmuştu.