Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Hümanizm aleyhtarı dedirtmek gibi bir budalalık yapmayacağım. Hümanist değilim işte bu kadar.

‘’Bir insanı tüketmek Autodidacte’ın farkında olmadan bu sözü ödünç aldığı Katolik Hümanizmini giderayak selamlıyorum.’’

‘’Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum.’’

‘’Bir yığın tedirgin, kendinden sıkılmış var olandan başka bir şey değildik. Burada bulunmamız için tek bir neden yoktu, hiçbirimiz böyle bir neden ileri süremezdi.’’

‘’Ama melodi var oluşan bir şey değildir. Var olan her şey, nedensiz ortaya çıkar, zavallılığı yüzünden varoluşunu sürdürür ve ölür.’’

‘’Varoluş, insanın sıyrılamadığı bir doluluktur.

‘’Hiçliği tasarlamak için, önceden burada, dünyanın ortasında, gözler fal taşı gibi açılmış, canlı olarak bulunmak gerekiyordu; hiçlik benim kafamdaki bir düşünceydi sadece, bu sınırsızlık içinde salınıp duran bir düşünce.’’

‘’Varoluşun anlamı da şu: Bilinç, fazlalık olmanın bilincidir. Genişler, dört bucağa yayılır, koyu renkli duvarın üzerinde lambalar boyunca ya da karşıda akşamın sisleri içinde kendini kaybetmeye uğraşır. Ama hiçbir zaman unutmaz kendini; bu durumda bile kendini unutan bir bilinç olmanın bilincidir. Onun alınyazısı bu.’’

Sıkıntılı gözlerle çevreme bir göz attım. Şimdiki zamandan başka bir zaman yoktu. Geniş ve sağlam mobilyalar, şimdiki zaman içinde örümcek bağlamışlardı. Şimdiki zamanın gerçek varlığı kendini hissettiriyordu. Çünkü şu anda olan şey oydu; şu anda olmayanlar yoktu. Geçmiş yoktıu. Ne cisimlerde ne de kendi düşüncemde. Kuşkusuz ben, uzun zaman önce geçmişim olmadığını anlamıştım. Şimdiye kadar onun benim ulaşamayacağım yerlerde olduğunu sanıyordum. Benim için geçmiş sadece emekliliğe ayrılmıştı. Bu varoluşun bir başka çeşidiydi. Bir boş oturma ve işsizlik haliydi. Hiçliği düşünmek ne kadar acı. Şimdi nesnelerin göründükleri şeyler olmadığını biliyordum. Ve arkalarında hiçbir şey yoktu.